دل کندن کار آسانی نیست. هیچ پرنده‌ای بی‌دلیل آشیانه‌اش را ترک نمی‌کند، مگر آنکه چیزی در دلش بگوید: وقت پرواز است. این اپیزود درباره‌ی همین لحظه‌ی حیاتی‌ست. لحظه‌ای که تصمیم می‌گیری از جایی که به آن تعلق داری، فاصله بگیری. از خانه‌ای که شاید سال‌ها در آن زیسته‌ای، خاطره ساخته‌ای، خندیده‌ای، گریه کرده‌ای… و حالا باید پشت سرت جا بماند. نه چون فراموشش کرده‌ای، نه چون برایت بی‌ارزش شده، بلکه چون جایی در آینده هست که صدایت می‌زند. جایی که هنوز نمی‌دانی چگونه است، چه رنگی‌ست، چه بویی دارد، اما حس می‌کنی باید آنجا باشی.
مهاجرت فقط جابه‌جایی جغرافیایی نیست؛ جابه‌جایی روانی و هویتی‌ست. تو خودت را در میانه‌ی راه دوباره بازسازی می‌کنی، لایه‌های قدیمی را می‌تکانی، و در عین حال چیزی از گذشته‌ات را هم مثل یک یادگاری در قلبت حفظ می‌کنی. در این قسمت از پادکست، با شما از دلواپسی‌های شب قبل از رفتن می‌گوییم. از اشک‌هایی که نمی‌دانستی بگذاری بیایند یا پنهانشان کنی. از چمدان‌هایی که پر از وسایل نبودند، پر از تردید و دلتنگی بودند.
ما به تجربه‌هایی گوش می‌دهیم که هم درد دارند و هم امید. تجربه‌ی ساختن خانه‌ای تازه در جایی ناآشنا، تجربه‌ی فهمیدن زبان نگاه‌ها قبل از زبان واژه‌ها. روایت کسانی را می‌شنویم که در ابتدا احساس بی‌ریشگی می‌کردند اما کم‌کم یاد گرفتند در دل خاک تازه هم می‌توان جوانه زد. کسانی که آموختند لانه‌ی تازه را می‌شود با تکه‌تکه‌ی همان دلتنگی‌ها ساخت، و آسمان تازه را با همان بال‌هایی تجربه کرد که در خانه‌ی قدیمی رشد کرده‌اند.
در این مسیر، کسی قهرمان نیست. هیچ‌کس مهاجرت نمی‌کند تا بگوید زندگی‌اش کامل شده. اغلب، مهاجرت از جایی شروع می‌شود که دیگر نمی‌شود ماند. یا جایی که خواستن بیشتر از ماندن می‌چربد. از شوق رسیدن یا از ترس نماندن. ولی آنچه همه را مشترک می‌کند، حس بی‌جایی در لحظه‌ی آغاز است. و این اپیزود، تلاشی‌ست برای به صدا درآوردن همین لحظه. لحظه‌ای که پرنده‌ای دل از خانه کند تا لانه‌ای تازه بسازد؛ با امید، با ترس، با اشتیاق، با اشک.